Oudejaarsavond

Eigenlijk heb ik er niets mee. Of misschien heb ik er hooguit een liefde-haatverhouding mee. Dat komt omdat ik toch wel houd van ijkpunten of peilmomenten, alleen bepaal ik graag zelf, wanneer ik ze wil vieren.

Zo ging er een knop bij me om toen mijn vijftigste levensjaar inging. Gedurende 12 maanden deed ik dingen die ik altijd al had willen doen, zoals zwemmen met dolfijnen en het brengen van een bezoek aan mijn vroegere Zweedse etagegenote, met wie ik vanaf mijn 22^e bevriend was en dat bleef toen ze terugging naar Zweden. We correspondeerden uitgebreid, zagen elkaar, zij het sporadisch, tot 1997 en telefoneerden soms. Tot ze opeens de wat ouder wordende, doch strakgetrainde kont tegen de krib gooide en aan een tweede jeugd begon, compleet met een totaal onverwachte echtscheiding en een nieuw huwelijk met een wilde motorrijder in zwart leer. Maar dat hele jaar is destijds toch mooi voorgoed gemarkeerd door dat bezoek en al die leuke bezigheden en kreeg van mij een goud rand. Kijk ik bijvoorbeeld naar de foto’s van Giselle met die dolfijnen, dan springt het kind in me telkens opnieuw van pure blijdschap op.

En dan zo’n jaarwisseling – eigenlijk is het niets bijzonders. Het hoort bij het verglijden van de tijd sinds we die zijn gaan verdelen in maanden, weken, dagen, uren en sinds we zijn gaan leven volgens afspraken in propvolle agenda’s en het voorttikken van de klok. Het is in feite niet anders, dan wanneer een etmaal  overgaat in weer een nieuwe dag, of april in mei en augustus in september.

Wanneer je je daar bewust van bent, vier je vaker in een jaar zo’n tijdswisseling. Of liever: het alledaagse. Liefst met dierbaren, in voorjaar en zomer buiten, of vanuit een picknickmand aan zee. Of gewoon binnen, aan een feestelijk gedekte tafel. Bij ons is het heel vaak kerstmis, we maken zelden op te lange termijn afspraken en leven in het nu. Er is geen heilig moeten of stress, behalve als er een tekst afmoet J Er is vooral rust als straks 2013 2014 wordt. Met – vooruit, tóch dat gevoel, dat we al een aardig tijdje meelopen. Dat we al behoorlijk op dreef zijn in deze 21^e eeuw. Dat zich – terugblikkend – bij velen om ons heen verdrietige dingen voordeden, maar gelukkig ook mooie. Dat het hoe dan ook waardevol is lief en leed met velen te mogen delen. Ze brengen saamhorigheid en verbinden voor het leven. Stel dat je daarvan zou worden buitengesloten… Dan bevriest er iets dat niet vanzelf kan ontdooien en rijst de vraag wie er eigenlijk in de kou staat: degenen die een ander buitensluiten of jij?   

Zo mogen we zelf wéér dankbaar de handen dichtknijpen om al het goede dat dag na dag passeerde en al de oprechte warmte om ons heen. Of het nu de deken was die ons geboden werd, of dat ene zonnestraaltje dat soms zomaar en passant op ons gericht werd. Stuk voor stuk peilmomenten die mogen blijven voortduren.

Dáárop heffen wij het glas. Alle goeds toegewenst voor een rijk en vervuld 2014!