De Sirtaki met Dixie

Onze buren hebben sinds kort een hond. Een pup van ruim vier maanden. Het is werkelijk leuk deze gezinsuitbreiding van achter de schutting zo’n beetje te volgen. Niet dat ik daar met een verrekijker achter lig – welnee, het is nog veel te koud. Maar wanneer ik toevallig even buiten ben om bijvoorbeeld wat afval in de Kliko te gooien, vind ik het verrassend soms opeens een pittig en waaks blafje te horen, waarop een geruststellende stem volgt en het geblaf ook terstond weer verstomd.

Onlangs hoorde ik mijn handige buurman noest timmeren. Er kwam een hek, geen overbodige luxe, want we wonen aan een drukke weg. Je gunt je huisdier graag zijn vrijheid in de tuin en jezelf de zorgeloosheid dat er niets verkeerd kan gaan.

Op Facebook werd door de buurvrouw melding gemaakt van de komst van Dixie. De talloze reacties zijn echt hartverwarmend. Wat is hij welkom! En vertederend! En dan te bedenken, dat deze hond uit Griekenland komt, waar hij door een organisatie gered werd van de straat en dus van een wisse en wellicht ook langzame en gruwelijke dood. Hij is nog wat angstig, deinst bijvoorbeeld een beetje terug van een uitgestoken hand, maar het gaat elke keer dat ik hem tegenkom tijdens de wandelronde met onze eigen hond beter.

Het lijkt net alsof hij zich zeer bewust is van het feit dat zijn mand door het toeval en het lot staat in het hondenparadijs dat Nederland heet en vooral bij mensen die hem met zorg en warmte omringen. Een beetje gek misschien, deze laatste toevoeging voor een hond die geboren werd onder de Griekse zon, maar laten we wel zijn: een goed verstaander weet wat ik bedoel. Die zon kan verzengen en van deze warmte bloeit iedereen op, want wat je geeft, komt in veelvoud weer terug. Bij het zien van Dixie ontdooit volgens mij zelfs het grootste ijskonijn. Geen wonder dat de vorst uitblijft.

Toen ik via Facebook opmerkte dat ik hem de leukste Griek vond die ik kende, antwoordde mijn buuf: “Wacht maar tot hij de Sirtaki met je wil dansen”. Daar verheug ik me op. De ouzo staat koud! Heel benieuwd hoe deze kleine Zorba zal uitgroeien. Een ding is zeker: een hartenveroveraar is het. Mooi, dat hij mocht blijven bestaan. Volgens mij heeft hij een belangrijke taak in dit leven. Het wordt een vrolijke boel straks in de straat.