Soms is liefde eeuwig
Bij het overlijden van Leo Vroman, een
van de dichters die ik als MMS-meisje graag las en die me altijd is blijven
inspireren.
kom vanavond met verhalen
hoe de oorlog is verdwenenen herhaal ze honderd malen
alle malen zal ik wenen.
Leo Vroman
Hij studeerde Biologie in
Utrecht, zij Chinese Antropologie. Tijdens een kennismakingsdiner ontmoetten
zij elkaar. Leo Vroman zag ineens zijn hele toekomst, zodra hij Tineke in de
ogen keek. Zij was 6 jaar jonger dan hij en vroeg hem te wachten, ze had wat
meer tijd nodig.
Toen kwam er een dag dat
ze dacht: Als we nou eens getrouwd waren en we zaten ’s ochtends aan het
ontbijt. En als hij er nou eens ongeschoren bij zou zitten, in zijn pyjama met
verward haar, zou ik hem dan ook nog leuk vinden? Ze dacht van wel en het stel
verloofde zich. Maar de oorlog brak kort daarna uit. Ze zouden elkaar 7 jaar niet zien.
Hij was Jood en vluchtte onmiddellijk,
nog in 1940, naar Indië, waar hij ook terechtkwam in een interneringskamp, van de Jappen. Tineke bleef in Nederland achter. Na de bevrijding kon hij meteen
werk krijgen in Amerika.
Het duurde enige tijd voordat Tineke kon overkomen. Het was vreemd weer bij elkaar te zijn, "wel fijn, maar vreemd". Hij hield haar hand vast “en dat voelde precies als vroeger.” De volgende dag zijn ze getrouwd.
Het paar bleef wonen in Amerika, waar Vroman altijd gewoond
en gewerkt heeft. In 1951 kreeg hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Niettemin
promoveerde hij in 1958 aan de Rijksuniversiteit Utrecht, lees ik via Wikipedia - ik citeer: Zijn proefschrift was getiteld Surface contact and thromboplastin formation. In 1967
verscheen zijn wetenschappelijke boek Blood en drie jaar later ontving
hij de Individual Science Award van de Wayne State University in Detroit, Michigan). In 1987 kreeg hij de zilveren penning van de Koninklijke Nederlandse Academie van Wetenschappen. In zijn vakgebied is zijn naam vereeuwigd in het
Vroman-effect: de herkenning en opsporing van bepaalde
bloedstollingsverschijnselen. (einde citaat).
Een gedicht schrijven is voor
hem een manier van denken. “Ik vind mezelf een wetenschapper- mannetje en niet
een dichter. Ik schrijf soms dingen die rijmen en het is wel een obsessie.
Wanneer ik voel dat er een opkomt, dan moet ik hem ook schrijven. Als ik het
eenmaal opschrijf, moet ik het ook publiceren. Met gedichten is ’t net als met
ontlasting: je weet nooit wanneer het komt, soms maak je je zorgen, wanneer er
niets gebeurt en dan komen er zomaar 2 achter elkaar.”
Leo Vroman debuteerde als
dichter in 1946 en van hem werden meer dan 50 dichtbundels gepubliceerd. Hij
won de P.C. Hooftprijs in 1964 en de VSB Poëzieprijs in 1996. Op 22 februari
jl. overleed hij op 98-jarige leeftijd. Over de dood zei hij eens: “Ik ben er
nieuwsgierig naar. Het is iets waar we niets van begrijpen. Ik ben benieuwd.”
Zijn echtgenote Tineke zei in datzelfde gesprek: “Dat we zo goed bij elkaar
zouden horen, was niet te voorspellen, maar het is wel zo.” Daarop antwoordde haar
man zeer beslist: “Ik wist het.” Op de vraag of er een verklaring voor is, dat zij
zo goed oud worden, is het antwoord al even kort en vastbesloten: “Liefde,”
zegt hij. “Soms is liefde eeuwig.”
Dat geldt in elk geval voor mijn liefde voor zijn poëzie.
Bekijk het volledige gesprek van 4 jaar geleden via: http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1120656
Geen opmerkingen:
Een reactie posten