dinsdag 29 april 2014


Hondsbrutaal

Ongeveer half april reed ik van Schoorl naar Bergen. Het was druk. Aan de doorgaande weg van het dorp naar de N9 werd gewerkt en dus raakte de alternatieve route via Bergen enigszins overbelast. We sukkelden achter elkaar aan over de Landweg, waarlangs niet alleen een fietspad loopt, maar deels ook een ventweggetje. Het biedt de vrijstaande huizen aan de voorkant wat meer ruimte.

Door dat lage tempo had ik tijd een beetje om me heen te kijken, zonder het zicht op het verkeer te verliezen. Twee kleine villa’s die vast en zeker door dezelfde architect ontworpen zijn – en dat is beslist onze eigen Maarten Min niet geweest. De zon scheen. Lente!

Achter het gesloten smeedijzeren hek van het rechterhuis zag ik een boos blaffende hond. Een mooi rasbeestje van formaat. In een fractie van een seconde zag ik ook de oorzaak van dat felle protest. In de berm van de ventweg stond een grijsmetallic auto, type middelmaat Japanner. Op de bestuurdersplaats een dikbuikige man. Een eveneens corpulente dame liep overduidelijk met een zelfverzekerde blik naar het hek, waarachter de hond nu ook heen en weer begon te springen van woede en zorg om de onrust rond zijn terrein. Door mijn gesloten autoramen hoorde ik hoe immens het waakse dier zich opwond.

Inmiddels was ik bijna voorbij de villa gereden om nog net tot mijn verbijstering te kunnen zien wat er vervolgens gebeurde. Zowat raakte ik van het pad en in elk geval totaal van slag. Opeens wist ik, dat ik er goed aan deed, onze eigen trouwe viervoeter nooit alleen in de tuin achter te laten, wanneer ik wegging of boven in huis aan de slag was. De vrouw – in haar ogen nog altijd die uitdrukking van “dat varkentje zal ík wel eens even wassen” – duwde namelijk de hond iets in zijn bek! Het was dat ik niet zo snel kon stoppen. Dat ik terstond ging twijfelen of het waar was wat ik gezien had. Maar in mijn spiegel zag ik dat de vrouw de handeling herhaalde… Zoiets kan en mag niet. Zoiets vind ik nou hondsbrutaal. Niemand zou ongevraagd mijn hond mogen voeren, omdat hij nu eenmaal niet alles mag hebben of kan verdragen. 

Nu betrap ik mezelf erop, dat ik me van tijd tot tijd afvraag hoe het dit dier is vergaan. Zou hij ziek geworden zijn, hondsberoerd misschien? Zou hij überhaupt nog leven? Was ik maar alerter geweest, had ik maar gestopt. Moet ik eens poolshoogte gaan nemen bij de villa? Of kan ik volstaan met het verspreiden van dit nieuws - een gewaarschuwd mens telt per slot voor twee.
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten