Out of Africa always something new
(Plinius
Secundus Maior, an old roman historian)
Een paar keer per jaar schrijf
ik in samenwerking met bruidsparen voor hen een persoonlijke trouwceremonie. Die
presenteer ik meestal nadat het huwelijk is voltrokken door de buitengewoon
ambtenaar van de burgerlijke stand. Soms ervóór. De laatste keren lieten koppels
ook hun samenlevingscontract in stilte omzetten in een huwelijk en verzochten
ze mij om een ceremonie die zij naar wens in nauw overleg met mij inkleurden. Al
dan niet met een trouwakte die ze bij wijze van spreken inlijstten om boven hun
bed te hangen.
Altijd heb ik dit opgevat
als serieus, maar enorm leuk werk, al kon het me volledig in beslag nemen. Zo’n
ceremonie moet in één keer meer dan uitstekend gepresenteerd worden, zonder
haperen en vanzelfsprekend zonder fouten. Het moet bovendien herkenbaar zijn
voor bruid en bruidegom, maar ook voor hun familie en vrienden. Er moet een
balans zijn tussen humor en ernst. Het moet aangenaam zijn om naar te
luisteren. En omdat ik een bruid en bruidegom soms een jaar tevoren leer
kennen, zitten ze vanaf dat moment met hun hele wensenlijst in mijn hoofd,
zodat ik soms bij het openslaan van een krant, tijdschrift of boek meteen een
opmerking, gedicht of stuk tekst zie, die op hen terugslaat en die ik mooi kan
gebruiken. Citeren maakt het altijd compleet en af. Alles bij elkaar is het een
urenverslindend werk. Ik hield het exclusief en heb er dan ook nooit echt werk
van gemaakt mijzelf “te verkopen”.
De laatste jaren heb ik
mijn tijd ten volle benut om te werken aan mijn romans. Maar als een enkele
keer het verzoek komt, kan ik slecht “nee” zeggen, vooral niet wanneer het gaat
om de dochters of zoons van vrienden. Ik houd van jonge mensen en van dit facet
van mijn schrijverswerk. En trouwerijen zijn zo romantisch. Helemaal als het
gaat om kinderen die je zag opgroeien. En dan die droomlocaties. Ik was in
stadsvilla’s en sfeervolle restaurants. In de tuin bij een watermolen en bij
kastelen of gewoon in knusse eigen tuinen en op een ponton aan de Loosdrechtse
Plassen. In België, Frankrijk en op sfeervol Corfu. Maar mijn meest recente
huwelijksceremonie sloeg werkelijk alles…
Net terug uit Zuid-Afrika
ben ik er nog helemaal vol van. Mijn achternichtje Stephanie, dochter van neef
Tom de Windt uit Curaçao, trouwde met haar Tim. Zij leerden elkaar kennen in
Utrecht waar zij studeerden, en vertrokken ruim 7 jaar geleden naar Johannesburg,
waar ze beiden hard werken, maar ook intens genieten van de schoonheid van de
natuur. Ze vroegen mij of ik de ceremonie wilde leiden. In het Engels. De kroon
op mijn werk!
De trouwlocatie was de
met zorg uitgezochte Dawson’s Lodge, ten zuiden van Nelspruit en aan de voet van de
Nelsberg, midden tussen de glooiende landerijen op zo’n 1250 meter hoogte. Het
geheel kon gediend hebben als decor en film set voor het verhaal Out
of Africa van de Deense Karen Blixen uit 1937. Een reservaat, waar de
zebra’s in de verte liepen, de impala’s en roodbokken en ander groot wild, maar
ook gewone koeien. De trouwerij duurde vanaf een bbq – braai – op vrijdagavond onder
een wonderschone sterrenhemel tot en met een farewell brunch op zondagochtend
onder de stralende zon.
Het absolute hoogtepunt
was de ceremonie, waarin ik bruidspaar en toehoorders meevoerde in, wat ik
noemde our own Out of Africa Love Story. Mijn trotse neef bracht zijn
prachtige dochter via de witte loper naar Tim toe, waar hij haar met zijn bestman
Xander, the maid of honor Tess en Alexander, het ringenjongetje, al opwachtte.
Op Curaçaose muziek kwamen ze naar voren, een ontroerend moment dat op mijn
netvlies gebrand staat.
Steph en Tim tijdens de trouwceremonie
in de tuin, onder een eeuwenoude boom voor The Dawson's Lodge
Geen opmerkingen:
Een reactie posten