O, dennenboom…
Als je handen kunnen
maken wat je ogen zien, dan ben je een bevoorrecht mens. Dat mag ik zeggen, als
voormalig handenarbeidlerares, die gedurende tien jaar in Roelofarendsveen leerlingen
van een huishoudschool mocht volgen. Je kon zien hoe die meisjes onder jouw
begeleiding in vier jaar tijd jongvolwassen vrouwen werden. Ze bakten taarten, spraken
leuk Engels en Duits, waren thuis in Wiskunde, konden gezonde maaltijden
bereiden die heerlijk smaakten, maakten hun eigen kleding en vonden het leven een
uitdaging. Bij mij genoten ze van hun creatieve uitingen, maar ook technische
vaardigheden waren vereist. Je ontdekte dat vrijwel al die meisjes afzwaaiden
“met twee rechter handen”, terwijl ze daarnaast wisten van wanten. Een mooi
vak, handenarbeid. Terwijl ik het beroepsmatig tegenwoordig meer zoek in
woorden, mag ik tussen de bedrijven door graag mijn handen laten wapperen en
oog houden voor de vaardigheden van de mensen om me heen.
Zo liep ik vanwege het
ouder worden van mijn hond onlangs door het Berger Bos via een mij onbekend
pad. Wij waren langeafstandslopers, die jaren de uiterste randpaden volgden
zonder de route ooit af te snijden. Zo’n ochtend in het Bergense groen verveelt
nooit, al volg je een vast patroon en al ben je er maar even. Dat bleek.
De nieuw ingeslagen weg
deed geen afbreuk aan mijn positieve gevoelens, die heus niet alleen ingegeven
zijn door jeugdsentimenten: daar speelden we “Landje veroveren”, dáár liet mijn
vader zijn reuzenvlieger op. En hier ving onze hond een fazant.
Op de voet gevolgd door
mijn van ouderdom hijgende viervoeter, stond ik opeens als aan de grond
genageld. Bijna botste het dier tegen mij aan. Wie bekijkt er dan ook zomaar
een boom? Maar ik vond dit dan ook het meest verrassende dennetje ooit.
Begonnen als eik heeft iemand, toen de stam het wellicht na een storm begaf,
gedacht dat je niet elke boom vertwijfeld mag vellen en ruimen. Met vaardige
handen verzaagde hij het eikenhout tot een stilistisch dennenboompje. De
lentedag dat ik hem ontdekte zette de zon zijn takken in een koperen gloed.
Wonderschoon! Hulde aan deze bevoorrechte houthakker.
Deze blog stond ook als column in het Bergens Nieuwsblad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten