donderdag 15 mei 2014


O, dennenboom…                                                                                             

Als je handen kunnen maken wat je ogen zien, dan ben je een bevoorrecht mens. Dat mag ik zeggen, als voormalig handenarbeidlerares, die gedurende tien jaar in Roelofarendsveen leerlingen van een huishoudschool mocht volgen. Je kon zien hoe die meisjes onder jouw begeleiding in vier jaar tijd jongvolwassen vrouwen werden. Ze bakten taarten, spraken leuk Engels en Duits, waren thuis in Wiskunde, konden gezonde maaltijden bereiden die heerlijk smaakten, maakten hun eigen kleding en vonden het leven een uitdaging. Bij mij genoten ze van hun creatieve uitingen, maar ook technische vaardigheden waren vereist. Je ontdekte dat vrijwel al die meisjes afzwaaiden “met twee rechter handen”, terwijl ze daarnaast wisten van wanten. Een mooi vak, handenarbeid. Terwijl ik het beroepsmatig tegenwoordig meer zoek in woorden, mag ik tussen de bedrijven door graag mijn handen laten wapperen en oog houden voor de vaardigheden van de mensen om me heen.

Zo liep ik vanwege het ouder worden van mijn hond onlangs door het Berger Bos via een mij onbekend pad. Wij waren langeafstandslopers, die jaren de uiterste randpaden volgden zonder de route ooit af te snijden. Zo’n ochtend in het Bergense groen verveelt nooit, al volg je een vast patroon en al ben je er maar even. Dat bleek.

De nieuw ingeslagen weg deed geen afbreuk aan mijn positieve gevoelens, die heus niet alleen ingegeven zijn door jeugdsentimenten: daar speelden we “Landje veroveren”, dáár liet mijn vader zijn reuzenvlieger op. En hier ving onze hond een fazant.

Op de voet gevolgd door mijn van ouderdom hijgende viervoeter, stond ik opeens als aan de grond genageld. Bijna botste het dier tegen mij aan. Wie bekijkt er dan ook zomaar een boom? Maar ik vond dit dan ook het meest verrassende dennetje ooit. Begonnen als eik heeft iemand, toen de stam het wellicht na een storm begaf, gedacht dat je niet elke boom vertwijfeld mag vellen en ruimen. Met vaardige handen verzaagde hij het eikenhout tot een stilistisch dennenboompje. De lentedag dat ik hem ontdekte zette de zon zijn takken in een koperen gloed. Wonderschoon! Hulde aan deze bevoorrechte houthakker.

 
Deze blog stond ook als column in het Bergens Nieuwsblad
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten