May Day, May’s Days...

Zonder trouwe ouwe Molly tekort te doen hebben we besloten de leegte op te vullen die is ontstaan na haar dood. Hand zoekt nu eenmaal telkens hond. En hoor ik daar getrippel op de vloer? Het kraken van de mand? Geen enkele wandeling is zo leuk als met een viervoeter om je heen. En naar zee gaan krijgt er meer diepgang door. Los daarvan laat ik me graag vertederen door de grapjes van honden, hun aandoenlijke gedachtegang, vondsten en oplossingen. Net als bij het kijken naar kinderen kun je je door dieren zo mooi laten verwonderen. Als je 28 jaar honden gehad hebt, is het vanzelfsprekend dat je moet wennen aan dagen die opeens voor jou alleen zijn. Niks aan. En tenslotte was ik als kind al zo gek op (deze) dieren.

Als hand in de afgelopen weken geen hond vond, maar vooruit, dan tóch weer het toetsenbord van de computer – dit mens moet wat – klikte diezelfde hand sites aan, waarop honden aangeboden worden die opgevangen zijn in het buitenland, zodat hen een tweede kans geboden wordt om te voldoen aan hun recht op een gelukkig leven.

Op één van die sites vond ik de labradormix May. Ze keek me telkens aan en elke keer dacht ik: “Ze is er nog.” Vijf maanden oud. Jong genoeg om met een liefdevolle begeleiding en veel aandacht alle kanten mee op te kunnen, vooral de goede.

Op een dag keek ze me weer aan, keek ze óns aan. Ze is er nog. Wacht ze op ons? Moet het dan zo zijn? De knoop werd doorgehakt, geld voor de overtocht overgemaakt. De formulieren zijn ingevuld retour gezonden en vol bewondering voor de professionele en zorgvuldige manier, waarop er met de opvanghonden van Robustiano wordt omgegaan om te voorkomen dat deze dieren van de regen in de drup terecht komen, wachten wij op de komst van May. Net als ik is zij een "eilander". Ze komt van Gran Canaria.

We praten over haar, zijn gewend geraakt aan haar naam en als zij dat ook blijkt te zijn, blijft zij gewoon “May”. Op zijn Engels.

Het heeft wel iets. “Gaat May mee naar zee?”  “May, kom je mee?” En wat te denken van de naam van haar hondenhoekje in de keuken: “May’s happy place”. Onder “Molly’s Corner” was daar nog ruimte voor. Zie je nou? Het bijt elkaar niet...

En dan die lieve, positieve reacties van de diverse vrienden die al op de hoogte gebracht zijn.

Van May-be naar May be. Ofwel: van “misschien” naar “het mag zo zijn”. Welkom May en dank aan het team van Robustiano! En aan degene die een advertentie voor haar plaatste op "Baasje Gezocht". We zochten, vonden en kijken er nu naar uit haar op te halen van Schiphol. May Day, May’s Day’s…

 http://www.robustiano.nl/

http://www.baasjegezocht.nl/

 

Vakantieliefde

Gisteren begonnen we de dag redelijk vroeg. Met een missie. Er moet een nieuwe voordeur komen. Eén met een Hans-en-Grietje-luikje. Als in de toekomst de bel gaat, zwaai ik niet meteen de hele deur open, maar alleen dat mini-draairaam. Lijkt me geweldig. Knibbel, knabbel, knuistje…

In het derde deurencentrum kwamen we tot een offerte. Niet dat in die andere centra de bediening te wensen overliet. Integendeel. In de kop van Noord-Holland is de klant nog koning. Een vorstelijke ervaring, kan ik je verzekeren!

Inmiddels reden we met blij gemoed halverwege Medemblik. En voor we het wisten, zaten we plotseling in een totaal andere wereld, aan boord van de Cygnus, het zeilschip van vrienden. De koffie smaakte goed, er woei een zacht windje. Zodra je voeten een steiger voelen, ben je sowieso meteen al ontspannen, laat staan wanneer je lekker lui in de kuip zit, terwijl de stagen voorzichtig klappen tegen de mast en de stemming prettig is. Maar de missie was: een nieuwe voordeur, dus op het aanbod een stukje te varen, gingen we wijselijk niet in.

Toch laat ik ook het einde van die ‘s zomerse dag niet onvermeld. Thuiskomen vind ik ook na leuke bezigheden het beste wat je kan overkomen. Wat zich achter mijn voordeur afspeelt, ontspant me het meest. In dit jaargetijde kun je daar gerust de tuin bij betrekken.

 

De namiddagzon scheen, het ligbed wachtte. Begon ik deze week om 10.00 uur op het strand een bijzondere relatie met Kees de jongen en slaap ik sindsdien alle nachten met hem in, op mijn terrasje ontbrak hij evenmin. Ik ontmoette hem op de markt in Bergen, waar het sowieso altijd gezellig is. Om hem heen kon ik niet. Hij claimt me wel een beetje, maar vooruit. Zulk lachen met die knul.

 

Hij is al een ouwetje hoor. Geboortejaar 1923, net als mijn moeder nota bene. Maar zijn fantasie en humor doen het anno 2014 nog steeds goed. Hij amuseert en vertedert me, zijn pure gedachten volg ik met empathie, de band met zijn vader is hartverwarmend. Met plezier volg ik hem, deel ik mijn tijd met hem. Best wel toegewijd, want dat verdient deze knaap, mijn vakantieliefde. Het quasi onverschillige dat hij soms bloot legt, kan hem misschien nog eens duur komen te staan. Best spannend, maar ik vertrouw erop dat hij zijn weg zal bewandelen met opgeheven hoofd, tot het eind. Ondertussen blijf ik me graag in hem verdiepen en vind ik het leuk dat hij mij op zijn leeftijd met zijn jeugdige overmoed in zijn greep houdt. Zo wil ik óók wel oud worden!

O, jee. Terwijl ik uit mijn raam kijk, zie ik hem al liggen onder de parasol. Kees, jongen, ik kom eraan, hoor! Even nog wat factor 30 op de benen - tja, dit is per slot 2014, man - en dan ga ik met jou een bakkie doen!

 

 

Die gelukkig makende combinatie                                      

Als er iemand met succes een ster was in het focussen, dan was het wel mijn labrador Molly. In ruil voor haar aller-charmantste likjes op hand of wang, haar mooizitterij met de blik scherp en alert afwisselend gericht op de inhoud van een jas- of broekzak en de ogen van degene van wie zij vermoedde dat die haar kon voorzien van iets lekkers, kreeg zij alles voor elkaar.

Van tijd tot namen wij na onze boswandeling de route door het dorp naar huis. Tegenover de ijskraam hield zij de adem en haar pas in. Zij ging zitten en zocht oogcontact met de eigenaar. Hoe ik haar ook aanspoorde, er was geen beweging in haar te krijgen. Ze keek mij aan, richtte zich kort op het winkeltje vol koude zoetigheid en weer op mij. De boodschap was duidelijk. Oversteken. Er wordt op mij gewacht. En zo was het. Iedereen bekeek dit ongewone tafereel en ritueel met een glimlach. Ook de ijscoman.

Soms dwong Black Molly mij tot de aankoop van zo’n heerlijke Italiaanse gelato. Altijd vanille. Want daarvan durfde ik haar ongestraft het laatste restje te geven. Had ik er geen trek in, dan wist ze de verkoper met haar charme om haar poot te winden. Hij vond altijd wel een kapot hoorntje. Ze herkende onmiddellijk de lichaamstaal en handelingen van die lieve man en sprong nog net niet via het loket de tent binnen. Zelden iemand in zó korte tijd zó zien genieten van iets eetbaars. Heftig kwispelstaartend. Hap, snap, op.

Weken we van onze route af, dan rook ze met haar ongelooflijk goede neus dat de slager in beeld kwam. Weer die focus: “Ja, hallo, zeg. Doorlopen? Gaat ‘m niet worden. Mijn bonus is binnen bekbereik! Naar beneden dus…”  Vooruit. Tijd voor Limburgs Kloostervarken. Voor mij dan, natuurlijk. Molly volgde buiten wat er binnen gebeurde en keek met onafgebroken begerige blik haar stukje worst van het hakblok af. Wat hield ze van die slager!

De laatste hobbel moest dan nog genomen worden. De kaasboer. Daar bleef ze keurig liggen op de mat, terwijl haar warme ogen alles volgden – en vooral winkelier Niek. Haar zelfbeheersing duurde tot mijn portemonnee rammelde. Dan brak háár momentje aan. Het werd haar gegund. Wie krijgt er nu kaas met een aai en een knuffel? Het is mij nooit overkomen…

De Berger markt bood eveneens kansen. Of het bos. Menig wandelaar die picknickend op een bankje zat, viel voor haar charmeoffensief, ondanks mijn: “Nee, Molly, niet voor jou!” Haar antwoord? De  snuit een tel gericht op het broodje van de recreant, de tong die even langs haar lippen ging. De staart, ingehouden kwispelend. On-weer-staan-baar. Dus… mmm.

Charisma, charme, focus. Tomeloze dankbaarheid na het bereiken van je doel. Die gelukkig makende combinatie. Onthoud hem. Je hebt er geen coach voor nodig. Kijk eens wat vaker naar het gedrag van dieren.

Mijn zwarte goud: brave, grappige Molly. Ze is er niet meer. Ze heeft me dagelijks vertederd, aan het lachen gemaakt, uitgelaten en bewaakt in onze fantastische bossen. Mens en dier. Over gelukkig makende combi’s gesproken. Wat een voorrecht dat zij bijna 12 jaar lang mijn leven deelde. Je zou ervan gaan kwispelen. Hulde aan de middenstand en de ware hondenliefhebber die ons pad kruiste. En aan dierenarts Maaike Dolk, die Molly begeleidde, zodat ze vol overgave in alle rust vorige week thuis kon inslapen. Haar kop op mijn arm.

 

Deze blog is verschenen in het Begens Nieuwsblad van 9 juli 2014