’t Is weer voorbij, die mooie zomer.

De zomer van 2014 is er één die vroeg begon en die naar mijn idee nooit meer ophield. Althans tot vandaag de 6^e oktober, zo’n beetje. Wat een genot dat het elke dag zo lekker warm was en dat de zon zich volop liet zien. Wanneer je tussen de werkzaamheden door je boterham buiten kunt opeten, heb je toch meteen een vakantiegevoel. Dan ruik je even de zee, voel je de warmte op je huid.

Een periode die heftig doorbroken werd door de dood van lieve Black Molly. Ja, we zagen het aankomen. En ja, al 20x had ik het telefoontje naar de dierenarts dat ik op een dag zou moeten plegen, gerepeteerd. Het verzoek of iemand naar ons toe kon komen om in de avonduren Molly te laten inslapen.

Maar als het dan zover is… Ik begon heel mans. Toen werd ik even in de wacht gezet. Ik keek  naar die lieve zwarte schat in haar mand die jaar-in, jaar-uit haar dagen gedeeld had met mij en ik met haar. Moeilijk. Te definitief. Maar het moest, want onze hond hoefde niet te lijden omdat wij geen afscheid konden nemen. Zo kon ik niet anders dan het tweede deel van het telefoongesprek snotterend en huilend volbrengen.

“Gelukkig kan dat, met dieren,” zei iemand me. “Met mensen kan het helaas het niet.” Ik schudde mijn hoofd meewarig. God zij dank kan dat niet, dacht ik. Want echt, neem van mij aan dat het enorm zwaar is te moeten beschikken over leven en dood van je dierbare hond en volgens mij is dat vrijwel onmogelijk wanneer het een dierbaar mens zou betreffen. Want tot en met het moment dat de dierenarts binnenwandelde, twijfelde ik: “Doen we dit niet te vroeg?” Maar het was goed en verliep rustig en sereen. Molly viel in slaap in haar mand, haar kop op mijn arm. De doorgaans wat pijnlijke narcosespuit heeft ze nauwelijks gevoeld.

Onverwacht snel nam de verdrietige periode die aanbrak een wending toen het hondje dat ik bij toeval op internet tegenkwam vanuit Gran Canaria in sneltreinvaart richting Holland kon komen. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik denk aan Molly. Maar kleine May kleurt ondertussen wel mijn tijd en fleurt mijn dagelijkse wandelingen weer op.

 

Zo luidde Molly de zomer in en blaast May hem uit. ’t Is weer voorbij… Welkom herfst. Maar gelukkig wordt het geloof ik binnenkort weer wat warmer. En zonnig.