Klaar met klagen                                                                                             

Parijs afgelopen week. Terwijl ik de verslaggeving van het drama bekijk en beluister, wordt het me koud om het hart. Er zijn dingen gebeurd die je 15 jaar geleden niet had kunnen bedenken.

Via Facebook komen in rap tempo de posts binnen met “Je suis Charlie”. Parijs is dichtbij, van Frankrijk houd ik en de gebeurtenissen zijn dieptreurig en beangstigend. Uit machteloosheid steek ik twee kaarsjes op. Het gevoel dat we dit niet alleen aankunnen, dat we nu met elkaar – waar ook ter wereld – een kordon van liefde, licht en verbondenheid moeten vormen om in contact te komen met het spirituele, overheerst. Dit kwaad moet daarop afketsen. Tot hier, niet verder!

Vanuit het Caraïbisch Gebied komen via Facebook heel andere dingen binnen. Gezellige foto’s van zonovergoten stranden met spelende kinderen, een filmpje van een zwemmende schildpad, een foto van een oude, maar appende oma. Dan een serie klachten over de slechte televisieontvangst betreffende “Het Beste van Nederland”, een zender die allerlei “leuks” uit onze programmering de tropische ether instuurt. Voorzichtig beantwoord ik, dat Nederland op dat ogenblik niet zoveel beste dingen te melden heeft i.v.m. de drama’s die zich in Parijs voltrekken. Als antwoord komen nog wat klachten, zoals: Zó vervelend dat je overdag niet gezellig televisie kunt kijken! En: Het is ook altijd hetzelfde liedje… Geen enkele reactie op wat er in Parijs gebeurt. Misschien logisch, want het is daar ver van ieders bed.

Vreemde wereld. Herkenbaar ook. Klagen zit de mensen in het bloed. Van mijn vader leerde ik al vroeg dat een dagelijkse dosis dankbaarheid voor alles wat wél goed is, te allen tijde moest prevaleren boven wat dan ook. Samen met mijn moeder (veilig op de rand van mijn bed), noemde ik vóór het slapen gaan uitsluitend de fijne dingen op die gebeurd waren. Hoe wijs. Je leert dat – wat er ook gebeurt – het glas altijd halfvol is.

Vandaag de dag zou dankbaarheid ons passen voor ons tot op heden nog steeds goede leven in vergelijking met de dagelijkse besognes in delen van de wereld, waar onschuldige mensen kapot geschoten worden, of jonge meisjes van school geronseld worden om verkracht en vermoord te worden door veel oudere seksbeluste mannen. Het zal je kind maar zijn! En hoeveel mensen moeten niet in angst leven omdat ze op andere wanstaltige wijze bedreigd worden?

Dit vraagt om herijking van onze eigen kijk op het leven én op het leven van alledag. Kom op, lieve mensen. Het moet onderhand klaar zijn met dat klagen. Oók als er iemand je voor de voeten loopt of fietst. Of treuzelt op de autoweg. Zie het eens in breder perspectief, kijk waar het in wezen om gaat en laat je hart volstromen van geluk. Het resultaat? Liefde. Veel liefde.

Facebook zendt een nieuw bericht uit Curaçao naar mijn scherm: “In de kale kerstboom beginnen vogeltjes te nestelen.” Aahh... Vertederend, toch? En een zeker besef, dat je echt maar beter een creatieve vrije vogel kunt zijn die zonder te klagen zelfs heil ziet in een afgetuigde kerstboom en er iets van probeert te maken. Laten we er met elkaar een mooi, liefdevol en warm jaar van maken.
Dat stemt me nu al dankbaar!