zaterdag 21 februari 2015


Duurzaamheid                                                                                             

De afgelopen periode heb ik ver buiten de gemeentegrenzen geklust. In een klein huisje dat uitgewoond is, dus al bij de minste inspanning boekte ik resultaat. Huishoudtrapje op, huishoudtrapje af. Stomen, schuren, plamuren en kitten. Behangen. Met behulp van een roller en speciale lijm die nog net niet tot onder mijn oksels komt, maar dan toch tenminste op de rond mijn hoofd geknoopte zakdoek spettert. Als je haar maar goed zit. Tot het uitgekamd moet worden. Au.

Alles moet aangepakt worden. Je kunt doen waar je zin in hebt, tenzij je jezelf een deadline oplegt. Op de elfde dag zou zowel boven als beneden de vloer gelegd worden.

Het werd een race tegen de klok. Reistijd. Werkdagen van 10 tot 12 uur. Lunchen met in je ene hand een boterham en in de andere een kwast. Maar gek genoeg: ontspannen. En terwijl ik dit stukje typ, voel ik lijf en leden, die brandende vingertoppen, mijn polsen en handen en zou ik eigenlijk tien dagen op een standbed onder een palmboom nabij een turkooizen zee willen bijkomen. Maar de woonkamer en één slaapkamertje is mooi wel bijna klaar! Je zou er nu kunnen overnachten.

Onder het sjokkend wandelen door ons vertrouwde Schoorlse bos met een dartelende hond naast me, overdenk ik de gelopen race. Waarom vind ik dat klussen nou eigenlijk vreselijk, te zwaar, haast onmogelijk en tegelijkertijd leuk? Waarom doe ik het mezelf aan?

Gewoon. Omdat ik het niet laten kan. Omdat ik er nog steeds van houd met weinig middelen het beste resultaat te boeken. Omdat ik dan zo dankbaar ben, dat ik het kán. Met een dikke kus voor mijn lieve moeder, die vanaf ik het me kan herinneren met ons zat te knutselen, te figuurzagen of te frutselen. En dat moest wél netjes! Met dank ook aan de docenten van de HBO die ik doorliep, zodat ik handenarbeidleerkracht werd. Die kick van het doen. Vorm en kleur. Het zelf gestaag oplossen van problemen. Dat heilige weten: overal is iets op te vinden. De uitdaging aangaan. In dit geval: Bekaf en voldaan constateren dat toch de keuken al aangepakt kan worden. Lichtelijk beschroomd, omdat we vroeger véél minder hoge eisen stelden. Gaan we daar weer naar toe?

Langzaamaan. Eenvoud. Meer door minder. Alles op zijn tijd. Zoals de groenten in je tuintje groeien bij de dag en gelukkig steeds meer boeren hun vee zonder enge middelen laten leven en in hun eigen tempo laten grazen in de wei. Zoals een goede kaas onder ideale omstandigheden dagelijks gedraaid wordt en mag rijpen op de plank in eigen schuur of een oude vrouw nog meetelt, omdat zij steek voor steek een trui breit die elders te koop wordt aangeboden. Weten wat je eet, doet en draagt. Daar de tijd voor nemen. En je realiseren dat je ooit een weg bent ingeslagen waar je vaak met plezier nog eens op terugkomt. Over duurzaamheid gesproken. Misschien is het iets om bij stil te staan, wanneer je bezig bent met je kinderen?

Zo. Volgende week de gordijnen naaien. En daarna? Op ambachtelijke wijze eindelijk weer eens verder bouwen aan die roman. 
De eerste deur van mijn eerste eigen huis... Lang geleden!
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten