Verwaarloosd...
Na vandaag een flinke boswandeling gemaakt te hebben met May en haar onafscheidelijke bal ben ik nog bezweet en wel van alle inspanningen doorgestoomd naar de zolder: tijd om een was op te hangen en wat stofzuigwerk te doen. Prima, na zo'n lekkere warming-up in de buitenlucht! Eenmaal bezig besloot ik niet alleen de trap naar beneden te zuiveren van hondenharen, maar ook de "slaapetage" en de trap naar de woonkamer. May kan trappenlopen als de beste en gaat altijd op haar kussen in mijn werkkamer liggen, zodra ze hoort dat ik de computer heb opgestart. Daarbij volgt ze me overal op de voet en ik vind het best. Als zij graag in mijn buurt is, mag dat. Dan maar wat extra stofzuigen. Die haren neem je sowieso mee via je statische schoenzolen, dus extra werk brengt het toch met zich mee, zo'n viervoeter in huis. Voorlopig weegt het plezier ruimschoots op tegen dit soort klusjes.
Schaamteloos geef ik toe dat ik de boel een beetje verwaarloosd had, mede door de heerlijk rustige feestdagen, zodat het Dyson stofreservoir helemaal vol zat, nadat elke hoek van mijn huis een beurt had gekregen. Maar wat een feest dat alles nu weer spic & span is!
Ondertussen had ik mijn computer aangezet, omdat ik nog een betaling moest verrichten. Vooruit: dan ook maar even een half uurtje Facebooken. Vandaag, Driekoningen, is per slot de geboortedag van mijn moeder. Zij poogde mij de kunst van het huishoudelijk werk bij te brengen, maar zoals jullie nu begrijpen niet met succes. Gelukkig vielen haar andere opvoedpraktijken en lessen wel als het ware in vruchtbare grond. Zij was een engel en aan haar heb ik veel te danken. Terwijl ik wat foto's bijeenzocht, realiseerde ik me dat zij op deze 6e januari haar 95e geboortedag zou vieren, als zij nog geleefd zou hebben. Een mijlpaal.
Vervolgens vond May het nodig dat ik weer even wat buitenlucht op moest doen, samen met haar. Zo gezegd, zo gedaan, in de schemering. Het leek wat frisser te worden, zou het dan toch nog gaan winteren? Een gezellige binnenkomende mail maakte dat ik toch weer plaatsnam op mijn bureaustoel.
Eindelijk vond ik ook een toepasselijke manier mijn Facebookvrienden een gelukkig 2018 toe te wensen. Het mag nog net, op deze dag. Dan zit de eerste week van januari er alweer op! De dagen lengen al, we gaan naar het voorjaar toe. In mijn tuin bloeit er sinds een week een margriet, een roos staat in knop en twee goudsbloemen staan naar licht te verlangen om zich werkelijk te kunnen openen. Doodeng. We moeten echt met zijn allen werken aan het voorkomen van rampen door het opwarmen van de aarde...
Ten slotte - eenmaal bezig schoon schip te maken - opende ik mijn Blogspot. Jéétje - als ik iets verwaarloosd heb, is het dát wel. Hoewel het tegen achten loopt, ik nog moet koken en eten, vind ik dat ik dit blogje schrijven moet. Op naar méér tekstwerk via mijn Blogspot. May aan mijn voeten, heerlijk opgerold. Ze heeft al met al een prettig leven en dat gun ik haar. Want ooit was ook zij ernstig verwaarloosd. En nu? Ze verstaat alles. Zo kan ik haar op de dingen, die ze niet prettig vindt, voorbereiden. Toen ik vanochtend nog een was ophing, zei ik bij de laatste sokken tegen haar:
'Nu moet ik stofzuigen, May!' En daar ging ze, één etage lager.
'Nu ga ik haren föhnen,' begrijpt ze eveneens als de beste. Onmiddellijk vlucht ze naar beneden, dan kruipt ze op haar kussen in de woonkamer. Nee, als er één niet meer verwaarloosd is, dan is het May. daar laat ik maar wat graag wat haren voor liggen op de trap of elders.

 

Mijn moeder was een engel, aan haar oor fluistert de slak, die ik ben m.b.t. huishoudelijk werk...